Het Park.

Verbolgen. Nee, verbolgen is niet het goede woord. Vernederd. Nee. Opgetogen dan? Een beetje. Verdrietig? Dat zeker. Opgelucht? Dat ook. Vind ik het jammer? Zondermeer. Had het ooit nog op iets goeds kunnen uitlopen? Denk het niet.

                Waarom, waarom moest die, die klootzak, die onverstoorbare idioot, die eikel, die vieze slonzige randdebiel zich met mijn leven bemoeien. Hoe heeft hij mij zo kunnen kwetsen, waarom heb ik dat toegelaten? Hoe heeft iemand ooit zich zo dicht bij mij mogen bevinden, zo dicht dat het ook maar enigszins mogelijk was om mij pijn te doen. Ik verafschuw mezelf dat ik dit heb toegelaten. Ik wist het van tevoren. Ik wist het gewoon, godverdomme. En toch doe ik het. Zo gaat het altijd, altijd hetzelfde liedje. Je laat iemand toe, je laat iemand het binnenste van je hart zien. En altijd, altijd maken ze er misbruik van. Het ligt gewoon in de aard van mannen. Geef ze een vinger en ze nemen de hele hand, en als de hand niet meer interessant is pakken ze een andere, of breken ze die van jou. Zodat je altijd eindigt met een hand in het gips, of met een hand die geen reflectie kent. Ik moet het maar zo snel mogelijk vergeten, het naast me neerleggen. Er overheen stappen, met mijn Jimmy Choo’s er een hele grote boog omheen maken. Ik merkte dat er aan het einde van mijn traanbuis een vochtige ophoping plaatsvond. Wachtend op de zwaartekracht om het naar beneden te trekken, een vleugje mascara met zich meebrengend, sporen achterlatend op mijn sproeterige wangen. Ik veegde de traan snel weg. Ik heb geen zin om te huilen. Geen tijd om te huilen. Ik moet verder.

                De eikenhouten speakerboxen lieten Damien Rice horen, die zong over verdriet en compassie en vulde mijn kamer met geluid. De kaarsjes twinkelden, lieten zich meevaren met de klanken, leken te zweven in een vacuüm van tijd en ruimte. En ik zat daar, hopeloos mijn tranen wegvegend, op mijn met een wit kleed bedekte sofa. De regen tikte tegen de ruiten, bijna op het ritme van de muziek. Een symfonie vormend, harmonieus met het licht van de kaarsen, de muziek van zijn lievelingsartiest. De vloer was bedekt met rommel. De krant van gisteren, de speeltjes van de kat, kapotte wijnglazen, een stukje biefstuk dat samen met de rode wijn een mooie vlek had gecreëerd op mijn stoffen tapijt. Ik zuchte diep. De kakofonie stemde me niet gerust. Ik moest naar buiten, een luchtje scheppen. Een sigaret roken. Ik zocht naar mijn pakje Marlboro, tevergeefs. Ik kon me herinneren dat ik nog één sigaret had. Dan maar zonder. Ik pakte mijn doffe blauwe zomerjas van Burberry van de kapstok, met het authentieke geruite patroon op mijn boord, knoopte hem dicht tot aan mijn middel, pakte mijn paraplu, liep de gang door langs de WC, sloot de voordeur achter me en draaide het slot om.

                De zomerregen, die je altijd kon verwachten na een periode van langdurige hitte en droogte, drong mijn neus binnen. Ik nam een diepe teug lucht, zuchte het steunend en kreunend weer naar buiten. De tranen, daar hoefde ik me geen zorgen over te maken. Die zag toch niemand zolang het regende, en al helemaal niet zolang het donker was. De boulevard, met al zijn lichtjes, stak af in de zee, het veelzijdige kleurenpalet reflecterend in de woelige oceaan. Ik had geen zin om me in de drukte te mengen dus ik liep de andere kant op, richting het einde van de boulevard en sloeg linksaf, richting het park. Mijn gedachten dwaalden van liefde naar eenzaamheid, van verdriet naar vreugde, van hetgeen wat net de revue gepasseerd was tot wat de toekomst mogen brengen, van regen naar zon.  Geduld? Nee, geduld is niet het goede woord. Compassie. Nee. Opgetogen dan? Met de gedachte dat het ooit wel goed zou komen, een beetje. Verdrietig? Een stuk minder. Morgen bel ik hem wel, het ging tenslotte ook helemaal nergens over. Dan voel ik me een stuk meer opgelucht, denk ik. Denk ik.

Met mijn paraplu stevig in mijn hand geklampt stak ik het kruispunt over, het park dat een oase van rust uitademde lag aan de overkant van de straat. Het was rustig op de weg.

Een windvlaag greep mijn paraplu van onder en boog hem naar boven. Ik haalde mijn rechterhand uit mijn zak en duwde hem weer op zijn originele plaats. De lichten van de naderende auto waren mij ontgaan, ik keek opzij en keek in de ogen van de man achter het stuur. In de ogen van de dood. Ik trachtte opzij te springen maar het was te laat. Ik gaf ijzingwekkende gil, een oorverdovende klap volgde, de laatste traan bereikte het koude asfalt, en toen werd het zwart.

Wordt vervolgd.